شهــر من
شـــــام است و آبگينهء رؤيـــــاست شهـر من
دلخـــــواه و دلفـــــــروز و دل‌آراست شهر من
دلخــــواه و دلفــــروز و دل آراست شهر من
يعنی عـــروس جملهء دنيـــاست شهــــــر من
از اشكهــــــــای يخ زده آيينــــــه ساختــــــه
از خـــــون ديده و دل خود خينــــــــه ساخته
انــــــــدوهگين نشسته كـــــــــه آيند در برش
دامادهای كور و كـــــل و چـــــــاق و لاغرش
----------------------
دنيا برای خـــــــــام خيالان عوض شده است
آری، در اين معامله پالان عـــوض شده است
ديروزمــــان خيـــال قتـــــــــال و حماسه‌ای
امــــــروزمــــــان دهانی و دستی و كاسه‌ای
ديروزمان به فـــــــرق برادر فـــرا شـــــدن
امروزمان به گـــــــــور برادر گــــــدا شدن
ديروزمــــــان به كــــــــورهء آتش فرو شدن
امروزمــــان عـــــــــروس سر چارسو شدن
گفتيم سنـــگ بـــــر سر اين شيشه بشكنـــــد
اين ريشه محكـــــم است، مگـــر تيشه بشكند
غافل كه تيشه مــــــــی رود و رنده می شود
با رنــــــــــده پوست از تن ما كنده می شود
با رنده پوست مــــــــــی شوم و دم نمی زنم
قربان دوست مــــی شوم و دم نمــــــــی زنم
----------------
ای دوست! اين سراچـــــــه و ايوان مباركت
يوسف شدن بـــــــــه وادی كنعان مبــــاركت
يك سالم و عصاكش صد كــــــور و شل شدن
ميراث دار مــــــردم دزد و دغـــــــــل شدن
سهم تو يك قمــــــار بزرگ است، بعد از اين
چوپان شدن به گلّهء گـــرگ است بعد از اين
يا برّه مـــــی شوند و در اين دشت می چرند
يا اين كــــه پوستين تـــــــو را نيز می درند
حتی اگر بــــــــه خـــــاك رود نام و ننگشان
اين لقمه‌هــــــای مفت نيفتــــــــد ز چنگشان
شايد رها كنند همـــــــه رخت و پخت خويش
اما نمـی دهنـــــد ز كف تخت و بخت خويش
دستار اگر كـــــــه در بدل هيچ مـــــی دهند
شلوار را گــــرفته به سر پيچ مـــــــی دهند
سنگ است آنچه بـــــــــايد شان در سبد کنی
سيلــــــی است آنچه بايد شان گــــوشزد کنی
-----------------------
ای شهــر من! به خاك فروخسپ و گَنده باش
يا با تمـــام خــــويش، مهيای رنـــــــده باش
اين رنده مـــــــی تراشد و زيبات مــــی كند
آنگه عروس جملهء دنيـــــات مـــــی كنـــــد
تا يک دو گوشواره به گـــــــــوش تو بگذرد
هفتاد ملت از بـــــر و دوش تـــــــــو بگذرد
--------------------------
صبح است و روز نو بــــه فراروی شهر من
چشم تمــــام خلق جهــــــــان سوی شهر من
سرودۀ محمد کاظم کاظمی
برچسب‌ها: محمد کاظم کاظمی, شهــر من, شعرافغانی, غزل افغانی
شـــــام است و آبگينهء رؤيـــــاست شهـر من
دلخـــــواه و دلفـــــــروز و دل‌آراست شهر من
دلخــــواه و دلفــــروز و دل آراست شهر من
يعنی عـــروس جملهء دنيـــاست شهــــــر من
از اشكهــــــــای يخ زده آيينــــــه ساختــــــه
از خـــــون ديده و دل خود خينــــــــه ساخته
انــــــــدوهگين نشسته كـــــــــه آيند در برش
دامادهای كور و كـــــل و چـــــــاق و لاغرش
----------------------
دنيا برای خـــــــــام خيالان عوض شده است
آری، در اين معامله پالان عـــوض شده است
ديروزمــــان خيـــال قتـــــــــال و حماسه‌ای
امــــــروزمــــــان دهانی و دستی و كاسه‌ای
ديروزمان به فـــــــرق برادر فـــرا شـــــدن
امروزمان به گـــــــــور برادر گــــــدا شدن
ديروزمــــــان به كــــــــورهء آتش فرو شدن
امروزمــــان عـــــــــروس سر چارسو شدن
گفتيم سنـــگ بـــــر سر اين شيشه بشكنـــــد
اين ريشه محكـــــم است، مگـــر تيشه بشكند
غافل كه تيشه مــــــــی رود و رنده می شود
با رنــــــــــده پوست از تن ما كنده می شود
با رنده پوست مــــــــــی شوم و دم نمی زنم
قربان دوست مــــی شوم و دم نمــــــــی زنم
----------------
ای دوست! اين سراچـــــــه و ايوان مباركت
يوسف شدن بـــــــــه وادی كنعان مبــــاركت
يك سالم و عصاكش صد كــــــور و شل شدن
ميراث دار مــــــردم دزد و دغـــــــــل شدن
سهم تو يك قمــــــار بزرگ است، بعد از اين
چوپان شدن به گلّهء گـــرگ است بعد از اين
يا برّه مـــــی شوند و در اين دشت می چرند
يا اين كــــه پوستين تـــــــو را نيز می درند
حتی اگر بــــــــه خـــــاك رود نام و ننگشان
اين لقمه‌هــــــای مفت نيفتــــــــد ز چنگشان
شايد رها كنند همـــــــه رخت و پخت خويش
اما نمـی دهنـــــد ز كف تخت و بخت خويش
دستار اگر كـــــــه در بدل هيچ مـــــی دهند
شلوار را گــــرفته به سر پيچ مـــــــی دهند
سنگ است آنچه بـــــــــايد شان در سبد کنی
سيلــــــی است آنچه بايد شان گــــوشزد کنی
-----------------------
ای شهــر من! به خاك فروخسپ و گَنده باش
يا با تمـــام خــــويش، مهيای رنـــــــده باش
اين رنده مـــــــی تراشد و زيبات مــــی كند
آنگه عروس جملهء دنيـــــات مـــــی كنـــــد
تا يک دو گوشواره به گـــــــــوش تو بگذرد
هفتاد ملت از بـــــر و دوش تـــــــــو بگذرد
--------------------------
صبح است و روز نو بــــه فراروی شهر من
چشم تمــــام خلق جهــــــــان سوی شهر من
سرودۀ محمد کاظم کاظمی
برچسب‌ها: شهــر من, محمدکاظم کاظمی, شعرافغانی, غزل افغانی
.: Weblog Themes By Pichak :.
